Vandaag heb ik een korte video gemaakt van de 3 bloemen die verspreid staan door mijn tuin. Het vergde moed om het daadwerkelijk op sociale media te plaatsen. Wetende dat mensen die tijdens de bloeiperiode van mijn tuinen hier kwamen, het als verwaarlozing zouden kunnen zien na het missen van het afgelopen decennium.
Niet storen!
De gloriedagen van mijn tuinen waren toen ik ontdekte dat het een geweldige rustgevende plek was voor een moeder van 5. Als ik wat rust nodig had, ging ik tuinieren. Al snel wisten de kinderen dat ze me beter niet konden storen. Want als een kind iets wilde vragen, nodigde ik hem of haar uit om mee te helpen.
Wetende dat ze dan moesten meehelpen met tuinieren hadden ze me opeens veel minder vaak nodig.
Mijn tuin zag er toen prachtig uit. Door mijn erg sociale echtgenoot werden er regelmatig grote feesten gehouden, waarbij mijn tuinen werden bewonderd en ik werd aangemoedigd om ze mooi te houden.
De laatste tien jaar zijn anders geweest. Er zijn geen grote feesten meer, behalve af en toe familie en een paar vrienden die langskomen. Ik hoef mijn tuin niet meer perfect te houden.
Nu, met een meer solitair leven, besteed ik slechts af en toe wat tijd in de tuin. Ik maak sommige gebieden waar ik het meeste ben wat gezelliger, maar heb ook andere dingen te doen in mijn vrije tijd. Het ziet er niet meer zo uit als vroeger, maar dat past bij mijn huidige leven.
Kortom: Ik ben trots op mijn 3 willekeurige bloemen en de kleine hoekjes die ik voor mezelf heb gemaakt. Ze zijn goed genoeg omdat ik goed genoeg ben. Ik heb de bloemen met trots gefilmd. Voor degenen die zich mijn tuin van vroeger herinneren, voeg ik een lied van Edith Piaf toe, die zegt dat ze nergens spijt van heeft, het goede en het slechte, het is allemaal verleden tijd.
Zet wel je geluid zacht want deze staat erg hard in het filmpje.
Afbeelding van Veronika Andrews via Pixabay
