De wijze les van Tao, op een simpele manier uitgelegd door Poeh beer.
Als geen ander weet de beroemde beer te leven zoals het leven komt. Hij maakt zich niet snel druk en kan het meest genieten van alledaagse dingen.
Zelf vind ik het antwoord waar hij zich het meest op verheugt ontzettend mooi en sinds ik dat gelezen heb denk ik er vaak aan.
Het mooiste moment van de dag is voor dit beertje niet het moment dat hij geniet (want genieten kan hij!) van het eten van een “hapje honing.” Nee, Poeh weet zelf donders goed dat als hij aan een “hapje honing” begonnen is, hij moeiteloos de hele pot honing leeg snoept.
Verheugen op het verheugen zelf.
Hij verheugt zich het meest op het verheugen zelf. Wetend dat hij bijna een hapje honing gaat snoepen. Het geluid van het openen van de deksel van de honingpot, het eerste contact tussen hem en de honing. Likkebaardend kan hij de smaak al proeven. Juist het moment ervoor is rekbaar, hij kan het zo lang laten duren als hij wil. Is dat niet wat het leven zo mooi kan maken, de voorpret die je eindeloos kunt rekken?
Ook dit is weer zo een boekje dat je langzaam wilt lezen. Het liefst met iets erbij. Een grote beker verwenkoffie en een honingkoek bijvoorbeeld. Elke dag een Tao wijsheid met behulp van Poeh.
Zelf lees ik bijna dagelijks een pagina uit dit boek. Het hoort bij mijn ochtendritueel. Na een portie Tao van Poeh is mijn dag al gelukt.
Ga jij ook de wijze les van Tao lezen?
